Tygrysy polowały w Sudetach. O tych "wczasach" długo nie zapomną

– W kość dała mi zwłaszcza pierwsza noc. Ledwie po 9 km rozpętała się burza, co kompletnie zmieniło warunki na trasie. 50 biegaczy od razu odpadło. A dalej? Mocny deszcz, mgła i słaba widoczność. Nie znałem aż tak dobrze okolicy, więc cały czas wpatrywałem się w ziemię, by… nie runąć w przepaść albo nie uderzyć w kamienie

– Najgorsze było jednak w tym wszystkim błoto. O ile z wchodzeniem pod górę nie było tak źle, to zbieganie… Zupełnie inna bajka. Chwila nieuwagi, a nogi się rozjeżdżały. Do wyboru miałem lecieć jak Małysz albo leżeć w błocie. Bywało różnie (śmiech)

– Błędem, który popełniłem, było nieodpowiednie odżywianie na trasie. Myślałem, że na miejscu będzie to zorganizowane nieco inaczej. Stało się. Był to dla mnie jednak piękny czas. Czas walki z naturą i własnymi słabościami. Była to moja pierwsza od 9 lat decyzja o wycofaniu się z biegu. Nie chodziło o żaden uraz, bo poza jednym „burchlem” na palcu wszystko było względnie OK

– Wyciągnąłem dużo wniosków. Wiem co mnie zwolniło podczas X edycji, co odebrało mi siły. Dziś wiem już znacznie lepiej jak „ugryźć” ten bieg taktycznie. Za rok wrócę silniejszy, wtedy już nie odpuszczę tym 240 kilometrom

– Bardzo trudna, wymagająca trasa. Kto zlekceważył najtrudniejszy, 3-kilometrowy odcinek, podczas którego praktycznie „wdrapywaliśmy” się pod górę Trojak, bardzo szybko tego żałował. Świetne, dające dużo doświadczenia wyzwanie –

Kamil Kierzkowski