Nie zdążyłam mu podziękować...

Urszula Rorbach-Hervey i Jeff Harvey po krótkich wakacjach wracali do domu w Zamościu. Za kierownicą samochodu siedziała Pani Urszula, obok jej mąż Jeff. Była sobota, 15 września, kilka minut po godzinie 14-tej. Padał deszcz... O tym, co zdarzyło się na drodze niedaleko Pisza napisała w liście do redakcji Pani Urszula:

Wracaliśmy po tygodniowym rejsie po Jeziorach Mazurskich (Bełdany, Śniardwy i Mikołajskie) do Zamościa, gdzie mieszkamy. Na trasie Ruciane-Nida - Pisz, samochód kierowany również przez kobietę nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i wjechał mi wprost pod koła.

Niestety, z przeciwnej strony nadjeżdżały pojazdy - nie mogłam uciekać na lewy pas gdyż spowodowałabym zderzenie czołowe. W bardzo wąskim poboczu stały słupki znaków drogowych. Gwałtowne hamowanie niestety nie pomogło, bo nie miałam gdzie wytracić prędkości, na szczęście niewielkiej. Doszło do kolizji. Impet odrzucił mnie w prawo.

Aby uniknąć ścięcia znaku drogowego skierowałam mój samochód do rowu, na szczęście piaszczystego. Oboje z mężem nie doznaliśmy poważniejszych obrażeń, impet zerwał nam okulary, które się rozpadły (fotochromy progresy niestety sporo kosztują). Pasy uratowały nam życie. Mąż, emerytowany brytyjski policjant zachował zimną krew, ja doznałam szoku powypadkowego i nie byłam w stanie wezwać służb, powiedzieć słowa, wydostać się z samochodu...

Z pomocą przyszli świadkowie wypadku, którzy wezwali służby ratunkowe, pomogli mi wysiąść z samochodu, zaopiekowali się do przyjazdu służb. Nie pamiętam, kto pierwszy zjawił się na miejscu zdarzenia, wiem tylko, że strażacy pomagali mi uspokoić się, robić ćwiczenia oddechowe, i oni chyba wydostali męża z samochodu, który ze względu na wiek (72 lata) i przebyty udar nie był w stanie zrobić tego o własnych siłach, ani przy pomocy świadków.

Strażacy podeszli do tego bardziej profesjonalnie. Wszyscy okazali ogromną empatię i życzliwość. Gdy mężowi cierpiącemu na cukrzycę zaczął spadać cukier, policjanci ofiarowali swoje osobiste drugie śniadanie. Mąż był bardzo wzruszony.
Dodatkowo, był pod ogromnym wrażeniem faktu, że przedstawiciele wszystkich służb swobodnie porozumiewali się z nim po angielsku, gdyż mąż nie włada językiem polskim.

Jak pisałam, mąż jest emerytowanym brytyjskim policjantem, oswojonym z tego typu wydarzeniami (dla mnie był to pierwszy w życiu wypadek w jakim uczestniczyłam, stąd ten kompletny szok) nadzwyczaj wysoko ocenił sprawność, koordynację, szybkość i jakość działania wszystkich pracujących na miejscu zdarzenia.

Dodatkowym elementem który wpłynął na mój bardzo zły stan psychiczny były okoliczności wypadku: w środku lasu, rozbity samochód, ulewny deszcz i blisko 500 km od domu. Nie miałam pojęcia jak to ogarnąć. Mąż - bez znajomości polskiego i realiów - był zdany tylko na mnie.

Na szczęście policjanci po odjeździe straży udzielili nam schronienia w swoim pojeździe, bardzo spokojnie przeprowadzili mnie przez wszystkie procedury, pomogli skontaktować się z moim ubezpieczycielem, podali mu okoliczności i miejsce zdarzenia. Dzięki ich pomocy odzyskałam zdolność logicznego myślenia i działania. Pomoc drogowa wysłana przez mojego ubezpieczyciela wyciągnęła samochód z rowu, umieściła go na lawecie i odwiozła nas prosto do warsztatu samochodowego w Zamościu. Nie sądziłam, że tak szybko uda nam się dostać do domu...

Elżbieta Żywczyk